23.5.14

Jaime Gil de Biedma en griego


Jaime Gil de Biedma, Las personas del verbo, Galaxia Gutenberg, Barcelona 2012



p. 81-82



Noches del mes de junio



                                                                                 A Luis Cernuda

 
Alguna vez recuerdo

ciertas noches de junio de aquel año,

casi borrosas, de mi adolescencia

(era en mil novecientos me parece

cuarenta y nueve)

                         porque en ese mes

sentía siempre una inquietud, una angustia pequeña

lo mismo que el calor empezaba,

                                                           nada más

que la especial sonoridad del aire

y una disposición vagamente afectiva.



Eran las noches incurables

                                               y la calentura.

Las altas horas de estudiante solo

y el libro intempestivo

junto al balcón abierto de par en par (la calle

recién regada desaparecía

abajo, entre el follaje iluminado)

sin un alma que llevar a la boca.



Cuántas veces me acuerdo

de vosotras, lejanas

noches del mes de junio, cuántas veces

me saltaron las lágrimas, las lágrimas

por ser más que un hombre, cuánto quise

morir

o soñé con venderme  al diablo,

que nunca me escuchó.

                                         Pero también

la vida nos sujeta porque precisamente

no es como la esperábamos.

 

 
Jaime Gil de Biedma (Barcelona, 1929-1990)




Νύχτες του μήνα Ιούνη
                                                                                                                                       Στον Luis Cernuda

Καμιά φορά θυμάμαι

κάποιες νύχτες του Ιούνη κείνου του έτους,

θολές σχεδόν, της εφηβείας μου

(ήταν-μου φαίνεται-το χίλια εννιακόσια

σαράντα εννιά)

                            επειδή εκείνο το μήνα

ένιωθα πάντα μια ανησυχία, μια μικρή αγωνία

ίδια με τη ζέστη που άρχιζε,

                                                  τίποτε παραπάνω

από την ιδιαίτερη ηχηρότητα του αέρα

και μια διάθεση αλήτικα συναισθηματική.

 

Ήταν οι ανίατες νύχτες

                                          και ο πυρετός·

οι μικρές ώρες του μόνου φοιτητή

και το βιβλίο παντός καιρού

μαζί στο μπαλκόνι ορθάνοιχτο (ο δρόμος

πρόσφατα ποτισμένος έσβηνε

καταγής, μέσα στο φεγγοβόλο φύλλωμα)

χωρίς να φέρει μια ψυχή στην μπούκα.

 

Πόσες φορές αναπολώ

εσάς, μακρινές

νύχτες του μήνα Ιούνη, πόσες φορές

μου φύγανε τα δάκρυα, τα δάκρυα

για να παραείμαι άνθρωπος, πόσο θέλησα

να πεθάνω

ή ονειρεύτηκα πως με πουλώ στο διάβολο,

αφού ποτέ δεν με άκουσε.

                                             Αλλά επίσης

η ζωή μας κάνει υποκείμενά της επειδή ακριβώς

δεν είναι όπως την περιμέναμε.
 

No comments:

Post a Comment